Weer terug in de UK!

Hallo allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Dit komt doordat we twee weken vakantie hadden en even terug zijn geweest in Nederland. Ik keek er erg naar uit om weer even thuis te zijn en iedereen weer even te zien. Bij terugkomst op het vliegveld werd ik nog verrast doordat mijn nichtje me op stond te wachten met tekeningen en een dikke knuffel. Dit had ik totaal niet verwacht maar het was erg fijn om haar weer even te knuffelen na zes weken! Ook kwam het precies goed uit dat ik twee weken vakantie had om haar 3e verjaardag mee te kunnen vieren. Maar ook de twee weken vakantie vlogen voorbij en inmiddels zijn we al bijna weer een week terug in Engeland. Zaterdagavond kwamen we na een lange reis met wat vertraging aan op het treinstation in Canterbury. We konden het niet meer aan om te gaan lopen dus hebben we een taxi genomen. Ik schrok wel even toen we thuis aankwamen en ik zag dat mijn gordijnen open waren gemaakt. Toen we weggingen had ik ze namelijk speciaal dicht gelaten, maar al mijn spullen stonden er nog en uiteindelijk bleek het de huisbaas te zijn geweest om de kozijnen op te meten. Ik heb het de eerste nacht hartstikke koud gehad omdat er in de twee weken geen verwarming aan had gestaan. Het was zo'n 8 graden binnen en dat voelde ik zelfs nog in mijn bed, hierdoor ben ik een paar keer wakker geweest en heb ik niet heel lekker kunnen slapen maar gelukkig heb ik de andere dagen wel lekker warm in mijn bedje kunnen liggen.

We zijn deze week begonnen met vrijwilligers te doen voor een week bij een organisatie die vluchtelingen jongeren les geeft. Op maandag zijn we door Anthony (een leraar van de universiteit) met de auto naar de organisatie gebracht. De rest van de dagen moesten we er naar toe lopen, een halfuur heen lopen en een halfuur terug lopen. Lopen vond ik in het begin niet zo erg maar nu ik weer twee weken thuis in mijn auto heb kunnen rijden merk ik dat ik het nu niet meer zo leuk vind. We moesten op zondag een hele nieuwe lading boodschappen in huis halen en op dat soort momenten mis ik mijn auto heel erg als ik met twee volle tassen een kilometer naar huis moet lopen en natuurlijk het heuveltje op moest sjouwen. Maar over twee weken dan zit het er al weer op, dus ik probeer er nog maar van te genieten! Terug naar maandag, we kwamen aan bij de organisatie (KRAN) en daar werden we verwelkomd door de leraressen die er les geven en de jongeren zelf. Het waren jongens van tussen de 16-18 jaar oud. We hoorden van een van de leraressen dat dat een schatting is omdat ze bij aankomst in Engeland of geen geldige papieren bij zich hadden of dat het niet goed geregistreerd is. Het kan dus zijn, en daar leek het ook op, dat er ook jongens van in de twintig al tussen zitten maar dat ze hier in Engeland dan dus officieel 18 jaar oud zijn. Het zijn jongeren uit Sudan, Eritrea, Afghanistan en Vietnam. Het viel mij ook op dat van de 26 leerlingen er maar twee meisjes tussen zaten. Deze jongeren zitten nog op basisschoolniveau van groep 4/5 met het leren van de Engelse taal. Ook hadden ze geen idee hoe ze een plaatje moesten lijmen op een papier en ook met andere soort simpele dingen moesten we ze nog helpen. Dat grijpt je wel even aan als je ziet hoe goed wij zijn ontwikkeld op het gebied van onderwijs etc. Deze jongeren zijn van ongeveer dezelfde leeftijd als ons maar hebben nooit de kans gehad om zich te kunnen ontwikkelen zoals bij ons westerlingen zo gebruikelijk is. Maar desondanks wilde ze echt heel graag leren en waren ze erg gemotiveerd bezig en durfde ze zich kwetsbaar op te stellen. Als ik in Nederland in een nieuwe stageklas begin dan kijken de kinderen je eerst aan als een vreemdeling en durven ze niet gelijk mij om hulp te vragen. Dit duurt altijd een paar dagen om dat op te bouwen. Maar hier werden we niet aangezien als vreemdelingen maar werden we gelijk verwelkomd en ze lieten ook merken dat ze erg dankbaar waren dat wij ze kwamen helpen. Het was zo mooi om te zien dat wanneer je deze jongeren een kans biedt om zich te kunnen ontwikkelen ze deze met beide handen aannamen. Op donderdag mochten we zelf een les geven. We hadden bedacht om er een creatieve les van te maken, dus we hebben kleine canvasdoeken gehaald en daaromheen een les bedacht. Iedereen kreeg twee canvasdoeken en op eentje moesten ze tekenen wat ze leuk vonden aan Engeland en op het andere doek wat ze leuk vonden aan hun eigen land. Uiteindelijk hebben we alle schilderijtjes verzameld en hiervan twee grotere schilderen gemaakt. Dit gaf een heel leuk effect en deze kunnen ze dan ophangen in het klaslokaal. Het klaslokaal is niet net zoals wij gewend zijn maar het is een hele kleine ruimte die vrij is gemaakt en waar net alle leerlingen inpassen. Met een brandoefening op donderdag kwam duidelijk naar voren dat de ruimte eigenlijk te klein was voor dit aantal personen. Eerst moeten namelijk alle stoelen aan de kant voordat de helft van de groep naar buiten kan lopen. Hopelijk kunnen ze ooit terecht in een grotere ruimte waardoor de veiligheid ook veel beter geregeld kan worden. Maar doordat de organisatie het vooral moet hebben van donaties neem ik aan dat het nog wel een tijdje zo zal blijven. Maar desondanks doen ze geweldig werk en zorgen ze ervoor dat deze jongeren waarschijnlijk een hele goede toekomst tegemoet gaan in Engeland. En dat verdienen ze zeker!

Het was een hele ervaring om dit mee te mogen maken. Ook hierdoor ga je weer waarderen hoe goed wij het eigenlijk hebben, ook op het gebied van onderwijs want dat is zo belangrijk!

Komend weekend gaan we een weekendje naar Londen toe en gaan we vooral lekker eten, shoppen, meedoen aan een kroegentocht en de toerist uithangen. En dan is het weekend zo weer voorbij en dan beginnen we maandag eindelijk aan datgene waarvoor we eigenlijk hier zitten namelijk; stage lopen op een basisschool! Ik kijk er erg naar uit om te gaan beginnen en om te zien wat de verschillen zijn met het onderwijs in Nederland. Hoe dit zal zijn vertel ik in mijn volgende en waarschijnlijk mijn laatste blog. Over twee weken zitten de drie maanden er alweer op en beginnen we weer aan een nieuwe minor. De tijd gaat zo snel, maar we gaan nog even genieten van de laatste weekjes hier!

Tot snel weer,
Liefs Simone